پیاده دوی زیارت رونالدو در ایران

تصاویری از حضور کریستین رونالدو در ایران و سیل انبوه استقبال مردمی که پای پیاده دنبال اتوبوس حامل رونالدو می دویدن و از تپه های اطراف هتل رونالدو بالا می رفتن، این یکی دو روز در فضای مجازی خیلی پر بحث شده. بعضی ها به شدت این تصاویر رو باعث آبروریزی ایرانیان میدونن و بعضی های دیگه حق میدن و میگن رونالدو اینقدر معروف و محبوبه که هر جای دیگه دنیا هم بره مردم براش ذوق میکنن. هر چند قبلا به کشورهای دیگه که رفته به نظر میرسه مردم خیلی عادی تر و منظم تر ازش استقبال کردن ولی اینبار چون در ایران قراره بازی تیم النصر عربستان که رونالدو برای این تیم بازی میکنه با تیم پرسپولیس تهران در ورزشگاه خالی از تماشاگر باشه، مردم و علاقه مندان رونالدو چاره ای نداشتن جز اینکه اینطور خودجوش به سراغ استقبال از ستاره محبوبشون در وزرش فوتبال برن.

به هرحال این قطعا مسئولان کشور اگر کمی اهل مدیریت و برنامه ریزی بودن میشد این برنامه رو طوری مدیریت کرد که شأن مردممون بیشتر حفظ بشه و  اونها بتونن در یک فضای از قبل پیش بینی شده و با شأن و منزلت کافی ستاره محبوبشون رو ملاقات کنن.

با اینحال الان هم خلق این صحنه ها برای من عجیب نیست. نمیدونم چرا بعضی ها اینقدر تعجب کردن. خب این پیاده روی ها و پیاده دوی ها و صف ایستادن ها و خونین و مالین کردن خود برای رسیدن به یک چیزی، دیگه جزء فرهنگ یک سری از مردم ایران ماست.

خب اینبارم نوبت پیاده دوی برای زیارت رونالدو بوده. تازه به نظر من اگر سر راه چند ایستگاه پذیرایی رایگان هم ایجاد میشد، جمعیت چندین برابر میشد و شاید مدت بیشتری هم طول میکشید.

والله شاید منم اگر فردا خبردار بشم بعضی هنرمندان یا شخصیت های مورد علاقه ام از جمله خوانندگانی مثل گوگوش و معین و لیلافروهر و ابی و ... دارن میان ایران، همینطوری برم برای دیدارشون توی صف انتظار بمونم یا بدوم و ساعت ها انتظار بکشم.

به هرحال هر کسی یه علاقه و دلبستگی هایی داره دیگه. ای کاش زمینه ای فراهم بشه که همه ما در کشور خودمون به آرزوها و علائقمون برسیم.

 

 

 

 

 

به مناسبت سالگرد درگذشت مظلومانه زنده یاد مهسا امینی / اندر ستایش آزادی و مدارا

این تصاویر مربوط به خارج از کشور نیست، یک کافه توی تهران خودمونه. اسمشو نمیگم تا خدای نکرده براشون مشکل ایجاد نشه و طبق معمول این روزها چند تا جوون بیگناه به بهانه های واهی از نون خوردن نیافتن.

ولی همونطور که میبینید توی این سه عکس، چندین خانم با حجاب و بی حجاب دور میزهای مختلف نشستن و دارن یک روز عادی رو سپری میکنن. عبارت موسی به دین خود عیسی به دین خود رو میشه در عمل اینجا مشاهده کرد. نه کسی به کسی متلک گفت، نه به کسی تجاوز شد، نه کسی حجاب از سر کسی کشید و نه کسی، دیگری رو مجبور کرد به زور حجاب سرش کنه.

خوشبختانه توی چند روزی که تهران بودم خیلی جاها اینطوری بود. انگار اکثریت مردم فهیم و مهربون ما ارزش آزادی رو به خوبی درک کردن و فهمیدن که نباید در انتخاب های شخصی هم دخالت کنن چون زندگی مسالمت آمیز در کنار هم خیلی ارزشمندتر از اینه که بخوای یک سبک خاص رو به همه تحمیل کنی و تهش بشه اون درگیری ها و تنش های بزرگ اجتماعی که پارسال برای چند ماه کشورمونو فرا گرفت.

کاش عبارت عیسی به دین خود، موسی به دین خود رو واقعا به یک فرهنگ جاری و ساری بین خودمون تبدیل کنیم. نه فقط درباره حجاب بلکه درباره هر موضوع دیگه ای که به ما آسیب نمیزنه. مثلا یه کسانی دوست دارن ایام چهلم به پیاده روی اربعین برن خب چرا باید بعضیای دیگه همش به اینها زخم زبون بزنن و مسخره شون کنن؟ یه کسانی دوست دارن سبک آرایش، غذا خوردن، رقص، ورزش و رابطه عشقی و جنسی و سبک شوخی و سرگرمی خاص خودشونو داشته باشن، چرا فکر میکنیم باید هر چی رو باب میل و عقیده خودمون نیست به دیگران تذکر بدیم؟
 تذکر و یا به عبارتی دیگه امر به معروف و نهی از منکر فقط باید وقتی انجام بشه که واقعا کسی با کارهاش به دیگران آسیب و لطمه بزنه در غیر اینصورت اتفاقا باید تفاوت ها رو پذیرفت و احترام گذاشت. دنیا که نباید مثل یک پادگان نظامی باشه همه یک لباس و یک رفتار و یک ترتیب خاص داشته باشن. دنیا اتفاقا با همین تفاوت ها و تنوعات قشنگتر میشه.

بعضیا میگن این حرف ها رو نگو، برات بد میشه. میگن ضد نظامی، ضد خدا و پیغمبری و ... ولی آیا واقعا از چیزهایی که نوشتم، این معنی ها برداشت میشه؟ یعنی باید اینقدر آستانه تحملمون پایین باشه که حتی اجازه ندیم یه آدمی توی پیج شخصی خودش دو تا نظر شخصی درباره مسائل اجتماعی کشورش بده؟ من که از این حق ساده شهروندی خودم پا پس نمیکشم و امیدوارم اون دوستان نازکدل از همینجا مدارا با سایر هموطنانشون رو یک مقدار تمرین کنن.