برای آرمیتا گراوند و رنج های دختران سرزمینم

امروز خبر رسید آرمیتا گراوند بعد از 28 روز جدال بین مرگ و زندگی، تسلیم مرگ شد و از بین ما رفت. روح این دختر مظلوم شاد باشه و امیدوارم خدا به خانواده اش صبر بده.

درباره دلیل به کما رفتن آرمیتا حرف های مختلفی زده میشه. بعضیا میگن خود به خود اینطوری شده و بعضی های دیگه میگن به خاطر اینکه بی حجاب بوده، از جانب ماموران حجاب اجباری مورد حمله و آزار قرار گرفته.

من نمی تونم دقیقا بگم کدوم روایت درسته. اما ای کاش در جامعه آزاد و متمدنی زندگی می کردیم که حتی فکر اینکه یک دختر نوجوون ایرانی به خاطر یک متر پارچه کمتر یا بیشتر، ممکنه مورد چنین خشونتی قرار بگیره هم به ذهنمون خطور نمی کرد و اصلا نمی تونستیم چنین چیزی رو حتی به عنوان یک گزینه در نظر بگیریم.

به هرحال من با تفاوت قائل شدن بین دو موضوع «ججاب» و «اجبار در حجاب» مطمئنم بساط حجاب اجباری و هر چیز اجباری دیگه ای در زندگی و انتخاب های شخصی مردم پایدار نمی مونه ولی ای کاش کسانی که مدافع و معتقد به حجاب هستن، بدونن این راهش نیست و طوری رفتار کنن، که به جای دافعه و ایجاد حس نفرت در دیگران، جاذبه داشته باشن. یه جوری که آدم ها داوطلبانه به سمت انتخاب ارزش های اونها برن نه با زور و خشم و کینه ای که در نهایت باز از یک جایی مثل اعتراضات سال 1401 سر بیرون میزنه و باعث خسارت های گسترده ای به کشور میشه.

بعضی ها میگن این حرف ها رو نگو، فلانی ها تحملشو ندارن. ولی من میگم اعتراض داشتن به روندهای اشتباه در جامعه حق هر شهروندیه و بیان اعتراض به این شیوه (نوشتن در یک رسانه شخصی) از مدنی ترین و صلح آمیز ترین روش هاییه که هر انسان آزاده ای که نمی خواد به بدی ها و پلشتی ها عادت کنه و در مقابلشون سر فرود بیاره میتونه ، می تونه ازش استفاده کنه .اگر این مقدار هم تحمل نشه، وایییی بر چنین جامعه ای. با این حال اگر می خوایم جامعه مون پیشرفتی بکنه، باید هر کدوممون هر کجا هستیم یک قدم بیایم جلو و این نوشتن شاید همون قدم ساده من باشه که فعلا برای اصلاح جامعه از دستم بر میاد.

 

 

به مناسبت سالگرد درگذشت مظلومانه زنده یاد مهسا امینی / اندر ستایش آزادی و مدارا

این تصاویر مربوط به خارج از کشور نیست، یک کافه توی تهران خودمونه. اسمشو نمیگم تا خدای نکرده براشون مشکل ایجاد نشه و طبق معمول این روزها چند تا جوون بیگناه به بهانه های واهی از نون خوردن نیافتن.

ولی همونطور که میبینید توی این سه عکس، چندین خانم با حجاب و بی حجاب دور میزهای مختلف نشستن و دارن یک روز عادی رو سپری میکنن. عبارت موسی به دین خود عیسی به دین خود رو میشه در عمل اینجا مشاهده کرد. نه کسی به کسی متلک گفت، نه به کسی تجاوز شد، نه کسی حجاب از سر کسی کشید و نه کسی، دیگری رو مجبور کرد به زور حجاب سرش کنه.

خوشبختانه توی چند روزی که تهران بودم خیلی جاها اینطوری بود. انگار اکثریت مردم فهیم و مهربون ما ارزش آزادی رو به خوبی درک کردن و فهمیدن که نباید در انتخاب های شخصی هم دخالت کنن چون زندگی مسالمت آمیز در کنار هم خیلی ارزشمندتر از اینه که بخوای یک سبک خاص رو به همه تحمیل کنی و تهش بشه اون درگیری ها و تنش های بزرگ اجتماعی که پارسال برای چند ماه کشورمونو فرا گرفت.

کاش عبارت عیسی به دین خود، موسی به دین خود رو واقعا به یک فرهنگ جاری و ساری بین خودمون تبدیل کنیم. نه فقط درباره حجاب بلکه درباره هر موضوع دیگه ای که به ما آسیب نمیزنه. مثلا یه کسانی دوست دارن ایام چهلم به پیاده روی اربعین برن خب چرا باید بعضیای دیگه همش به اینها زخم زبون بزنن و مسخره شون کنن؟ یه کسانی دوست دارن سبک آرایش، غذا خوردن، رقص، ورزش و رابطه عشقی و جنسی و سبک شوخی و سرگرمی خاص خودشونو داشته باشن، چرا فکر میکنیم باید هر چی رو باب میل و عقیده خودمون نیست به دیگران تذکر بدیم؟
 تذکر و یا به عبارتی دیگه امر به معروف و نهی از منکر فقط باید وقتی انجام بشه که واقعا کسی با کارهاش به دیگران آسیب و لطمه بزنه در غیر اینصورت اتفاقا باید تفاوت ها رو پذیرفت و احترام گذاشت. دنیا که نباید مثل یک پادگان نظامی باشه همه یک لباس و یک رفتار و یک ترتیب خاص داشته باشن. دنیا اتفاقا با همین تفاوت ها و تنوعات قشنگتر میشه.

بعضیا میگن این حرف ها رو نگو، برات بد میشه. میگن ضد نظامی، ضد خدا و پیغمبری و ... ولی آیا واقعا از چیزهایی که نوشتم، این معنی ها برداشت میشه؟ یعنی باید اینقدر آستانه تحملمون پایین باشه که حتی اجازه ندیم یه آدمی توی پیج شخصی خودش دو تا نظر شخصی درباره مسائل اجتماعی کشورش بده؟ من که از این حق ساده شهروندی خودم پا پس نمیکشم و امیدوارم اون دوستان نازکدل از همینجا مدارا با سایر هموطنانشون رو یک مقدار تمرین کنن.

 

 

 

 

تمام قد به احترام فیلم «برادران لیلا»

تمام قد به احترام فیلم برادران لیلا می ایستم. نه به عنوان یک منتقد سینمایی که نیستم، نه به عنوان طرفدار متعصب کارگردان یا یکی از بازیگران فیلم و عوامل فیلم، که نیستم و حتی نه به عنوان یک فیلم بین حرفه ای که اون هم نیستم؛ بلکه فقط به عنوان یک شهروند ایرانی که واقعا احساس میکنم این فیلم به خوبی یکی از کلیدی ترین مشکلات جامعه ما رو به قول معروف با رسم شکل نشون داد و حرف های دل ما رو زد.

الان چند روز بعد از دیدن این فیلم چندین مقاله و نقد هم درباره اش خوندم. از تحلیل هایی بسیار مثبت تا بعضی نقدهای منفی که این کار رو به شعارزدگی ... متهم کرده بودن هر کدوم حرف هایی برای گفتن داشت. و هنوز به خاطر بعضی آشنایی زدایی ها و کلیشه شکنی ها و بعضی موقعیت ها و چالش هایی که سر راه لیلا به عنوان قهرمان اصلی فیلم قرار داشت، ذهنم درگیرش هست. مثلا به این فکر میکنم که آیا کشیده لیلا به صورت پیرمرد درست بود؟ و آیا لیلا حق داشت برای پول متعلق به پدر نقشه بکشه یا نه؟

نظر شخصی خودم اینه که اگر در محیط یک خانواده واقعی در نظر بگیریم، به رفتار لیلا هم نقدهایی وارده چون در نهایت اونم باید حق پدرش رو برای تصمیم درباره پول خودش حتی به غلط به رسمیت بشناسه و حتی به نیت خیرخواهانه هم حق نداره آزادی کس دیگه ای رو برای خرج کردن اموالش سلب کنه، چون این خودش یه دیکتاتوریه دیگه است. اما اگر خانواده بزرگتر یعنی کل یک کشور رو در نظر بگیریم، اونموقع دیگه پول و سرمایه یک ملت متعلق به همه است و هیچکس حق نداره سرمایه همه رو خودخواهانه در مسیر اشتباه خودش خرج کنه و لیلا در این موقعیت به یک قهرمان واقعی تبدیل میشه.

اما جذاب ترین بخشش برای من که حسابی دلم رو خنک کرد، رقصیدن دخترکان سفیدپوش، در اطراف جنازه پیرمرد زورگو، لجباز و خودخواهی بود که مهمترین و تقریبا تنها ویژگی رفتاریش در این فیلم آرزو و توهم بزرگی کردن بود و حاضر بود بچه هاش و خانواده اش رو برای رسیدن به این بزرگی پوشالی قربانی کنه و حتی نمیخواست حق انتخاب اسم نوه هاش رو به پدر و مادر اون بچه بده.خلاصه کلام، فیلم برادران لیلا به کارگردانی سعید روستایی رو دوست داشتم چون فشرده ای از ایران خودمون و دردهای خودمون رو در اون دیدم و می تونم بگم واقعا اثریه که فرزند زمان خودشه و نقش لیلا علاوه بر بازی خوب ترانه علیدوستی ، به خاطر خود ویژگی های کاراکتر و نقش تعیین کننده ای که قطعا چنین قهرمانانی در سرنوشت آینده ایران خواهند داشت، برام بسیار بسیار قابل احترام بود.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

برای خواهرم، خواهرت، خواهرامون، برای آزادی.... / شروین حاجی پور و آهنگی از جنس درد

این پست رو دیروز جمعه 8 مهر 1401 در پیج اینستاگرامم برای جمعه با موسیقی این هفته منتشر کردم:

 

 

 

 

وای ایرانم! آخ خ وطنم! آه مردمم! این همه سال چه حقوق اولیه ای که برای ما به آرزو تبدیل شد و چه آرزوهای ساده ای که در دل هامون سرکوب شد و چه آرزوهای سرکوب شده ای که در روح ما به خشم تبدیل شد و چه خشم های بی صدایی که این روزها به به آواز، به شعار، به حضور، به همبستگی و به فریاد تبدیل شده.

من با این آهنگ جدید از شروین حاجی پور چند بار بغض کردم و آخرش وقتی رسید به برای آزادی و اون تحریر پرسوز و غمناکی که به صداش به آهنگ داد بغضم به اشک تبدیل شد. شما چطور؟

برای توی کوچه رقصیدن
برای ترسیدن به وقت بوسیدن
برای خواهرم خواهرت خواهرامون
برای تغییر مغزها که پوسیدن
برای شرمندگی
برای بی پولی
برای حسرت یک زندگی معمولی
برای کودک زباله گرد و آرزوهاش
برای اقتصاد دستوری
برای این هوای آلوده
برای ولیعصر  و این درخت های فرسوده
برای پیروز و احتمال انقراضش
برای سگ های بی گناه ممنوعه
برای گریه های بی وقفه
برای تصویر تکرار این لحظه
برای چهره ای که می خنده
برای دانش آموزا
برای آینده
برای این بهشت اجباری
برای نخبه های زندانی
برای کودکان افغانی
برای این همه برای غیرتکراری
برای این همه شعارهای توخالی
برای آوار خونه های پوشالی
برای احساس آرامش
برای خورشید پس از شب های طولانی
برای قرص های اعصاب و بی خوابی
برای مرد میهن آبادی
برای دختری که آرزو داشت پسر بود
برای زن زندگی آزادی
برای آزادی
برای آزادی.....
 
راستی چرا باید این هنرمند جوون و با استعداد که حرف دل این همه مردم رو زده، به خاطر خوندن این آهنگ دستگیر بشه؟ مگه خوندن یک آهنگ هم اغتشاش محسوب میشه؟ کجای دنیا نواختن یک ساز ساده و خوندن شعری از آرزوهای یک ملت رو تهدیدی علیه امنیت حساب میکنن؟

آهنگ برای آزادی شروین حاجی پور به نظرم بهترین انتخاب جهت جمعه با موسیقی این هفته است.

 

برای آزادی، درست همین حالا

درست در زمانی که بر اثر جهت گیری های دائما اشتباه و مدیریت پر غلط حاکمان کشور، سالهاست که ما مردم ایران با مشکلات شدید اقتصادی و معیشتی دست به گریبانیم و نرخ بالای تورم در همه اجناس، اجاره های سنگین مسکن و خشکسالی های چندین ساله، بسیاری از ما را حتی برای تهیه نیازهای اساسی ای مانند آب، خوراک، پوشاک و مسکن به رنج انداخته است، درست در همین روزها عده زیادی از مردم در شهرهای مختلف کشور به خیابان آمده اند تا یادآوری کنند، «آزادی» هم یکی دیگر از نیازهای اولیه بشر و از حقوق مسلمی است که در این سالها از همه ما به ویژه از زنان ایرانی دریغ شده است. نیازی که به خاطر آن خود را حتی در مقابل خطر گلوله و باتوم و بازداشت پلیس قرار میدهند و شجاعانه فریاد میزنند: «زن زندگی آزادی»

 

قبلا عده ای میگفتند، موضوع اعتراض زنان به حجاب اجباری و مطالبه آزادی از سوی آنان یک حربه و دستاویز غیرمستقیم از سوی حاکمیت ایران است تا حواس مردم را از دیگر مشکلات و فسادهای کشور پرت کند. اگرچه بنده از ابتدا موافق این ایده نبودم ولی به فرض اگر این فرضیه را قبول هم بکنیم، اکنون همین موضوع آنقدر برای مردم مهم و حیاتی شده که چنین اعتراضات خیابانی گسترده ای را در شهرهای مختلف ایران رقم زده و اتفاقا کشته شدن و دستگیری های قبلی نه تنها مردم را نترسانده بلکه بی پروا تر کرده است. حالا دیگر آنجور فرضیه ها بیش از پیش رد میشود، چون مثل این است که کسی بخواهد برای پاک شدن لباس آلوده به خون آن را با ادرار بشوید!!!

 

به هرحال، آزادی حالا خودش به یکی از مهمترین مطالبات مردمی و بزنگاه های سرنوشت ساز برای حاکمان ایران تبدیل شده است. مطالبه ای همردیف با حقوق اساسی دیگر که تجربه کشورهای توسعه یافته جهان نشان میدهد، تحقق همه آن ها با هم نیز امکان پذیر است و نیازی نیست که مردم دست به اولویت بندی بین این حقوق بزنند.

 

اما رویه همیشگی حاکمان و رسانه های وابسته به حاکمیت ایران معمولا به این شکل بوده است که اینطور اعتراضات را ناشی از توطئه دشمنان خارجی دانسته که مردم ما را علیه شرایط گل و بلبل کشور تحریک کرده و به خیابان میکشانند! خب این با خودشان است که آیا باز هم بخواهند خود را فریب بدهند یا نه؟ ولی اعتراضات مردم، جدی است و همه شواهد نشان میدهد که نارضایتی ها مرتبا شدیدتر و تعداد ناراضیان بیشتر و فاصله اعتراض ها کمتر میشود. در همین زمینه بد نیست همه حاکمان فعلی ایران به این جمله معروف مانند یک زنگ خطر مهم توجه داشته باشند: «حکومت با کفر باقی میماند اما با ظلم نه!»