چند نکته پیرامون تجمع اعتراضی مردم به یاد استاد شجریان در مقابل بیمارستان جم
تجمع دیروز مردم مقابل بیمارستان جم و شعار دادن یا آواز خوندنشون به یاد مرحوم شجریان اگرچه به عنوان یک حرکت واقعا خودجوش سازماندهی نشده، نشان دهنده ارادت قلبی ملت به خسرو آواز ایران بود، ولی حداقل دو نکته تامل برانگیز داشت:
۱- کی ما مردم ایران بالاخره حاضر میشیم بپذیریم، در برابر قوانینی که مورد قبول همه ماست، برابر باشیم؟ حالا بعضی قوانین کلا محل اعتراضن و عده ای میخوان به روش های مدنی ازشون سرپیچی کنن، اونا قبوله. ولی دیگه قوانینی مثل پروتکل های کرونا رو همه قبول داریم و میدونیم که باید رعایت بشن، پس چرا باز سلیقه ای برخورد میکنیم. مثلا میخوایم جلو فلان برنامه ها و فعالیت ها که دل خودمون باهاشون نیست، گرفته بشه اما برای کسی که ما دوست داریم دیگه حله؟ دیگه کرونا خطر نداره؟
۲- کلا آیا درسته جلو یه بیمارستان که باید سکوت باشه و ترافیک روونی وجود داشته باشه تا بیماران راحت حمل و نقل بشن، چنین ازدحامی ایجاد بشه؟ بهتر نبود مثلا در چنین موقعیتی جلو صدا و سیما برای تجمع اعتراضی انتخاب میشد؟
یاد بگیریم که خودمون و عزیزانمون و علایق خودمون رو استثنا نبینیم. تا کشورمون در مسیر خردگرایی و حرکت مستقیم و متعادل قرار بگیره.
با احترام معتقدم باید تشییع جنازه استاد شجریان به عنوان یک الگو، در ایام کرونا با جمعیت کم برگزار بشه و تجمعات دیگه ای هم نباشه.
