در صلح
این روزها بسیار احساس می کنم میشود با هیچ چیز و هیچ کس در این دنیا مخالفتی نداشت، دشمنی نکرد و در صلح کامل با خود و جهان به سر برد و اصلا نخواست که هیچ چیزی را تغییر داد بلکه با هر کس و هر چیزی در زندگی همانطور که هست انس بست و همزیستی کرد و به کمال رسید.
شاید این نقطه آغازی باشد بر آرامشی عمیق و ژرف و باوری قاطع به ناپایداری اوضاع جهان و نسبتی که همه معناها و ابعاد زندگی با نوع و زاویه نگاه ما دارد.
البته اگر طبیب بودم این نسخه را برای هر بیماری نمی پیچیدم. این از آن نسخه هاست که به همان اندازه که می تواند شفابخش باشد، مهلک و خطرناک هم هست. ممکن است انسان را به بیراهه های رخوت و سستی بکشاند. به نوعی می تواند شروع مردن هم باشد و شروع یک بی تفاوتی سرد و ویرانگر نسبت به همه چیزهایی که به طور منطقی باید برای هر انسان زنده ای اهمیت بالایی داشته باشد.
ممکن است به جای دیدن عشق و شکوه در همه چیز و لذت آگاهانه ی تسلیم و دل سپردن به جریان هر چه باداباد پس از هر تلاش سخت، انتظاری راکد و کسالت بار و طوأم با رنج و دلمردگی برای عبور خود به خود از شرایط ذلت بار فعلی به ذلت نجاتی کاملا اتفاقی و ترحم برانگیز را در پی داشته باشد.
درست مثل چاقویی که تیزی لبه اش هم می تواند مرگ افرینی کند و هم همراستا با زندگی و ضرورت هایش باشد و البته استفاده از آن همیشه در هر حال باید با احتیاط صورت بگیرد.
به هرحال اگر نگویم این روزها در همه وقت و همه حال زندگی این احساس صلح و رهایی را با خود دارم، اما به کرات آن را در خود حس می کنم و با آن مواجه می شوم که بسیار دلنشین است. گاهی باید چشم ها را بست و با تمام حواس جان به صدای عبور زندگی خیره شد بی هیچ هیجان کاذب و قصدی برای مداخله های غیراصولی در اموری که بسیار بالاتر از حوزه اراده ما، مقدر شده اند.
