امروز خبر رسید آرمیتا گراوند بعد از 28 روز جدال بین مرگ و زندگی، تسلیم مرگ شد و از بین ما رفت. روح این دختر مظلوم شاد باشه و امیدوارم خدا به خانواده اش صبر بده.
درباره دلیل به کما رفتن آرمیتا حرف های مختلفی زده میشه. بعضیا میگن خود به خود اینطوری شده و بعضی های دیگه میگن به خاطر اینکه بی حجاب بوده، از جانب ماموران حجاب اجباری مورد حمله و آزار قرار گرفته.
من نمی تونم دقیقا بگم کدوم روایت درسته. اما ای کاش در جامعه آزاد و متمدنی زندگی می کردیم که حتی فکر اینکه یک دختر نوجوون ایرانی به خاطر یک متر پارچه کمتر یا بیشتر، ممکنه مورد چنین خشونتی قرار بگیره هم به ذهنمون خطور نمی کرد و اصلا نمی تونستیم چنین چیزی رو حتی به عنوان یک گزینه در نظر بگیریم.
به هرحال من با تفاوت قائل شدن بین دو موضوع «ججاب» و «اجبار در حجاب» مطمئنم بساط حجاب اجباری و هر چیز اجباری دیگه ای در زندگی و انتخاب های شخصی مردم پایدار نمی مونه ولی ای کاش کسانی که مدافع و معتقد به حجاب هستن، بدونن این راهش نیست و طوری رفتار کنن، که به جای دافعه و ایجاد حس نفرت در دیگران، جاذبه داشته باشن. یه جوری که آدم ها داوطلبانه به سمت انتخاب ارزش های اونها برن نه با زور و خشم و کینه ای که در نهایت باز از یک جایی مثل اعتراضات سال 1401 سر بیرون میزنه و باعث خسارت های گسترده ای به کشور میشه.
بعضی ها میگن این حرف ها رو نگو، فلانی ها تحملشو ندارن. ولی من میگم اعتراض داشتن به روندهای اشتباه در جامعه حق هر شهروندیه و بیان اعتراض به این شیوه (نوشتن در یک رسانه شخصی) از مدنی ترین و صلح آمیز ترین روش هاییه که هر انسان آزاده ای که نمی خواد به بدی ها و پلشتی ها عادت کنه و در مقابلشون سر فرود بیاره میتونه ، می تونه ازش استفاده کنه .اگر این مقدار هم تحمل نشه، وایییی بر چنین جامعه ای. با این حال اگر می خوایم جامعه مون پیشرفتی بکنه، باید هر کدوممون هر کجا هستیم یک قدم بیایم جلو و این نوشتن شاید همون قدم ساده من باشه که فعلا برای اصلاح جامعه از دستم بر میاد.
